Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Hai noites enteiras nas que non durmo
Fotos: Andrea Costas
Empezamos. Primeiro día de lectura
Dirección: Alfredo Rodríguez e Olga Cameselle
Os actores
Xose Esperante no papel de Gaspar, Anabel Gago en Silvi, Gena Bahamonde como Luci, Fran Peleteiro como Pierre e Santiago Cortegoso como Fred
O Equipo de Crónicas
Alfredo Rodríguez
Dirección e deseño de produción
Olga Cameselle
Dirección artístca e creación movemento escénico
La Canalla
Deseño de vestiario
Xesús Valle
Espazo sonoro
Paco Vila Barros
Creación de video
Carmela Bueno
Asistencia entrenamento físico
Nuria Gullón
Asistencia entrenamento vocal
Andrea Costas
Fotógrafa
Mónica Sueiro
Axudante de dirección
Gustavo Brito
Escenografía
Xoan Anleo
Colaborador
A NOSA TERRA
Diario
CURSO DE TEATRO. CANGAS
Festival de Teatro Cómico Festivo de Cangas
14 comentarios:
Andades a botar as redes e vai ser máis práctico botar as nasas. Vos mesmas.
gustaria saber de que son esas rdes?
Onde estades? que sitio é ese?
Andábamos pola zona do Romil e atopamos un lugar de encontro grafitero e outras faunas.... a localización é de Andrea Costas, e nós que aínda que non o pareza somos moi obedientes, alí fomos encantadas/os.
ahhhh estades en Vigo, a obra transcurre en Vigo?
Mola mogollon as fotos de Andrea
Nós estamos agora físicamente no Sur, é o que ten. E máis enconcreto ensaiando en Vigo, ou o que é o mesmo, na periferia sur. Imos estrear en Cangas (seguimos no sur, como vedes) e agardamos andar polo este, polo norte, oeste e máis ao sur. Esto no que concerne ao equipo e a materialización da obra.
Crónicas de días enteiros, de noites enteiras é unha crónica sobre momentos de seres humanos que indudablemente levan unha vida e un cotiá urbano, sexa cal sexa. Respondida a pregunta?
Sí, estamos na nosa torre de babel galaica, pangalaica, algo cheira a podre en Vigo, luns ,martes, mércores, xoves ,venres, sábado,domingo ó sol, ó sol que chanta e aburata
O sur, este sur laborioso e mestizo, acollenos así como acolle e conten histoiras, moitas historias...está en movemento aínda que non sexa demasiado glamuroso.
Sen dúbida tamén poderiase facer unha crónica da transformación humana neste espazo que agora mesmo poderia ser calquera espazo, sen deixar de ser único. Unha e mil crónicas de días enteiros, de noites enteiras.
Onde agochamos o corazón?
o corazon o agochamos na cola do sireno.
Así nos vai coma nos vai, se aínda fora un tritón!. Neptuno acóllenos no teu tridente!!! Repousemos os nosos corazóns no sons xordos do naval.
Da un pouco de cousa esa foto, por certo, non tendes máis fotos?. Vin a reportaxe na Voz de Galcia do outro día, moi guai, de verdade chicos.
Contestando ao das redes... non son redes, ou si, poden ser redes. Se foran redes serían redes da xente do mar desta ría antiga e castigada. Se foran outra cousa serían uns fíos, unhas lás (coma figura no título deste apartado) por exemplo, ou por exemplo unhas láminas de pel encourada e vella. En definitiva, o que tí queiras.
Se queres poderías probar...
Por si acaso, consultade aos da Canalla que de texturas e ese tipo de cousas algo vos poderán dicir.
A vida e un lio, un fio, un follón. Enlearse, rachar e coser anacos de emocións. Tentar apañar algo nesa trama que soña ser mesta e nembargantes é máis coma un colador. Importa un carallo que rache, que a esa trama lle medren os buratos, importa un carallo.
Publicar un comentario