Alfredo Rodríguez, director teatral
'Esta obra é coma un quebracabezas'
Lara Rozados . Este domingo 24 estreouse no Auditorio Municipal de Cangas 'Crónicas de Días Enteiros, de Noites Enteiras', unha coprodución de A Factoría Teatro e Disquedanza que traduce ao galego o texto de Xavier Durringer. Falamos cun dos directores da montaxe, Alfredo Rodríguez, que levou adiante a produción deste espectáculo xunto con Olga Cameselle.
26.08.2008 08:00
TAGS: entrevista , artes escénicas , Alfredo Rodríguez , Factoría , Disquedanza
Como adaptaron o texto de Xavier Durringer á sociedade urbana galega?
O texto é moi fragmentario, son pequenos monólogos. En palabras do autor, é o "traballo de dez anos encaixonado, pequenos fragmentos, polaroids". Así lle chamou en principio, cando a estreou coa súa compañía (La Lézarde, que dirixía dende o 89. A obra titulábase Polaroïd e cando saíu, no 95, en Editions Théâtrales pasou a titularse xa Chronique des jours entiers, des nuits entières). Os personaxes son dunha xeración arredor dos 35 anos que se desenvolven na vida urbana. Isto non quere dicir necesariamente que vivan na urbe: podemos atopar xente urbana no Courel, polas novas formas de relación que vivimos, a uniformidade diso que chaman "aldea global".
E como foi o proceso creativo? Integraron o traballo do elenco, o traballo creativo de vestiario, luz, espazo sonoro...
Démoslle unhas mesmas consignas a toda a xente que traballaba, fose no espazo escénico, no vestiario, no elenco... O texto dábanos esa posibilidade, a de armalo e desarmalo, como se fose un quebracabezas, e antes de ensaiar fomos sumando propostas, traballando paralelamente vestiario (a cargo de La Canalla), espazo sonoro... Foi un traballo longo, que levou moito tempo, e moitas discusións por momentos. Foi un proceso de creación en que participou todo o mundo e se foron incorporando opinións. Dende o principio había unha aposta estética moi clara, e dende aí, o proxecto se foi desenvolvendo de forma moi natural.
Danlle importancia á presenza da fotografía e do vídeo. Que papel desempeña esta convivencia de formatos na montaxe?
A fotografía entraba moi ben como un elemento poético, que tiña que ver coa fragmentariedade, coas pequenas crónicas, as polaroids que integran o texto. E o vídeo serve para transgredir un pouco o espazo escénico pechado. É como unha fiestra ao exterior, que reflicte o paso do tempo, dos días e as noites. No propio texto non hai referencias explícitas ao paso do tempo, dá a sensación de que a vida é algo que está pasando fóra. O espazo escénico só recolle o que hai dentro das intimidades dos personaxes. A obra trata sobre a busca do amor, sexa sexo, sexa protección, sexa para vencer o medo á soidade.
E todo este proxecto, en dous meses, dende xuño...
Tivemos a sorte de arrodearnos dun grande equipo. O elenco tiña unha clase de adestramento corporal e outra de voz cada día, e despois xa chegabamos Olga e mais eu a traballar e a montar as escenas. Foi posíbel levala adiante grazas á enorme xenerosidade dos actores e actrices. Amais, dende as compañías pequenas non podemos alongar demasiado o traballo de produción.
Como foi a estrea?
O público reaccionou moi ben, mesmo houbo unha sensación xeral de gana de volvela ver, xa que é bastante densa, tamén a nivel estético. Trátase dunha proposta novidosa e o espectador atópase no camiño de seguir o texto cunha mensaxe, cunha reflexión: "a quen de vós non lle pasou nunca unha cousa así?" Máis que dar respostas, o autor quere formular preguntas. De feito, os personaxes lánzanlle preguntas ao público, recrimínanlle "vostedes queren mal", mesmo achéganse e mestúranse entre eles.
De novo, como xa fixera Factoría con Os homes só contan até tres e Castronós, crearon un blog sobre a obra. Que nova dimensión lles achega? É curioso como o blog serve para aportar máis información sobre os personaxes, mesmo en forma de vídeo...
É unha porta aberta. Naqueles casos o blog nacera despois de que se estreasen as obras, pero esta vez serviunos dende o propio proceso de produción como porta de diálogo para os personaxes. En canto á creación dos vídeos, nos ensaios démoslles a cada un dos actores e actrices unha cámara, para que cadaquén montase a vida do seu personaxe: "este é o meu coche, esta é a miña casa, estes son os meus ídolos musicais..." Tratábase de traballar dende moitos puntos de vista (a palabra, o corpo, a música), e foi moi gratificante, tendo en conta, sobre todo, o pouco tempo para ensaios, termos esta ferramenta para traballar os personaxes.
Como estabeleceron o traballo en coprodución A Factoría e Disquedanza?
Foi un proceso natural: compartimos espazo de traballo dende o 2000, que ensaiamos na Artística, en Vigo. Sempre colaboramos entre nós: xa en Castronós Olga Cameselle tivo unha participación importante, e nós temos traballado tamén con Disquedanza. Temos un xeito de traballar parecido, hai un punto común entre as dúas linguaxes. En oito anos que levamos traballando xuntos é lóxico que nos foramos achegando e achegando os nosos discursos. E por aí van seguir os tiros, non é só unha colaboración puntual.
Proxectan xa a seguinte montaxe?
Se esta montaxe é basicamente textual, cun soporte moi teatral, que é a palabra, a seguinte seguramente sexa todo o contrario. Probablemente tanto Olga como eu esteamos en escena, esta vez, e o proxecto ten que ver coas identidades, coa memoria persoal de cadaquén.
Que función cumpre o caderno pedagóxico sobre o espectáculo (editado por A Nosa Terra-Promocións Culturais Galegas)?
O que fixemos nese caderno para a reflexión na escola é, dende a crónica, dende un formato moi periodístico, que cadaquén dos profesionais do proceso escénico, dende a dirección ao vestiario, pasando polo elenco ou a elaboración dos vídeos, achegase uns materiais para a reflexión, para que a xente se achegue á obra como a unha linguaxe total.
No hay comentarios:
Publicar un comentario